De baby had meer last van de meningen van anderen dan van zichzelf

Als kinesioloog zie ik het steeds vaker: baby’s en kinderen die niet vastlopen in zichzelf, maar in wat wij van hen vinden. En dat begint vaak al voor de geboorte.

Je buik is te strak.

Je kindje ligt nog niet goed.

Je groeit te snel.

Je groeit te langzaam.

Het hoofdje is te klein, het kindje beweegt te weinig, of juist te veel.

We moeten het even in de gaten houden.

Vanaf het moment dat je zwanger bent, lijkt je lichaam niet meer van jou te zijn, maar van protocollen, gemiddelden en lijstjes. En alles wat daarvan afwijkt, roept alarmbellen op. De moeder voelt spanning. De baby voelt mee.

En dan is je kindje er. En opnieuw: als het zich niet volgens het boekje ontwikkelt, komen de labels. Ouders raken onzeker. De omgeving heeft een mening. En de baby… raakt geblokkeerd. Niet door zijn eigen ritme, maar door de druk van buitenaf.

Want baby’s en kinderen voelen alles.

Ze voelen jouw twijfel, jouw zorgen, jouw onrust. En ze reageren daarop. Niet met woorden, maar met hun lijfje, hun slaap, hun adem, hun gedrag.

In mijn praktijk zie ik dat het vaak niet de baby zelf is die ‘vastloopt’, maar de wereld om hem heen die te strak geworden is.

Wat als we zouden stoppen met het meten van alles wat leeft?

Wat als we weer durven vertrouwen op de natuur, op het tempo van het kind?

Wat als we minder zouden labelen, en meer zouden luisteren?

Mijn oproep aan jou – als moeder, vader, professional of mens:

Kijk zachter. Luister dieper. Vertrouw meer.

Ook als je kind niet binnen de norm valt.

Ook als je omgeving vragen stelt.

Ook als het anders loopt dan je had gedacht.

Want er is iets dat sterker is dan elke diagnose, elk advies, elk systeem: liefdevol vertrouwen.

En ik weet waar ik het over heb.

Mijn leven begon turbulent.

Ik ben geboren met schisis. Daardoor kon ik nauwelijks eten en drinken, was voor 60% doof en kon niet goed praten. Dat heb ik allemaal moeten leren. Toen ik één jaar oud was, heb ik in het ziekenhuis een bacterie opgelopen die bijna mijn leven heeft gekost.

Mijn hele jeugd stond in het teken van overleven, aansterken, leren. Dat is trouwens de beste school / opleiding die ik ooit hebt gehad, waar ik nu de vruchten van pluk.

11 Operaties. Ziekenhuizen, zes jaar logopedie. En pas op mijn 18e was het proces afgerond.

Maar wat ik in al die jaren nooit ben kwijtgeraakt, was het vertrouwen van mijn ouders en mijn zus.

Ondanks alle hectiek, toeters en bellen om ons gezin heen, zijn zij altijd liefdevol gebleven.

Ze keken niet naar wat er mis was, maar naar wat er wél was.

Ze straalden bewondering uit, liefde en vertrouwen.

En dát heeft mij gedragen.

Daarom raakt dit onderwerp mij zo diep.

Want ik weet uit eigen ervaring: ook al val je buiten de kaders, het komt goed. Echt.

Aan ouders, kinderen en zorgverleners wil ik dit meegeven:

Kies voor zachtheid. Voor nabijheid. Voor verbinding.

Wees het anker, niet de storm.

Laat het kind voelen: jij bent veilig. Jij mag er zijn. Jij hoeft niet te passen in het plaatje.

Want de baby en het kind heeft minder last van zijn eigen proces, dan van onze meningen erover.

En als we dat kunnen veranderen, verandert alles.

Ik hoop dat jullie dit nooit vergeten.

Liefs Sidney