Van object-verwezenlijking naar zelf-ontwikkeling

Waarom we onszelf niet vinden in wat we bezitten, maar in wat we belichamen

We leven in een tijd waarin succes vaak wordt afgemeten aan wat iemand heeft gerealiseerd: een huis, een bedrijf, een titel, een lichaam, een merk.

We noemen dat object-verwezenlijking - de voortdurende jacht naar iets buiten onszelf dat ons bestaansrecht moet bevestigen.

Maar het lichaam, de ziel, het veld… spreken een andere taal.

Ze zijn niet geïnteresseerd in wat je hebt, maar in wie je bent terwijl je creëert.

In de kinesiologie zie je het direct: spanning ontstaat niet door de wereld, maar door de afstand tussen wat we doen en wie we werkelijk zijn.

We raken uitgeput omdat we energie stoppen in vormen die niet meer resoneren met ons wezen.

We rennen achter doelen aan die ooit betekenis hadden, maar nu leeg aanvoelen.

Zelf-ontwikkeling - of beter gezegd: zelf-ontvouwing - is de omgekeerde beweging.

In plaats van iets buiten ons te willen veranderen, keren we de blik naar binnen.

We vragen:

Wat wil er door mij heen ontstaan?

Wat probeert mijn lichaam mij te vertellen?

Wanneer de mens die vraag weer leeft, verandert ook de wereld.

Want een ontwikkeld zelf zoekt niet naar macht, maar naar harmonie.

Het wil niet meer concurreren, maar samenwerken met het grotere geheel.

Het ziet de gemeenschap als een levend organisme - één adem, één veld.

Het wonderlijke is: op het moment dat we stoppen met object-verwezenlijking, beginnen de objecten vanzelf te resoneren.

Het huis wordt een thuis.

Het bedrijf wordt een missie.

Het lichaam wordt een instrument van bewustzijn.

De wereld verandert niet door wat we bezitten,

maar door wie we worden terwijl we creëren.

Recente blogposts